In Bari, waar het gebeente van de heilige Nicolaas, althans een deel ervan, in de Nicolaasbasiliek wordt bewaard, werd Sint Nicolaas in het Barinees ooit ‘Sanda Necola Njore’ (in zuiver Italiaans: ‘San Nicola Nero’ oftewel ‘Zwarte Heilige Nicolaas’) genoemd. En inderdaad op het byzantijnse beeld van Sint Nicolaas in diens kerk van Bari heeft Nicolaas een zeer donker getint gezicht als van een Barische zeeman na een lange reis in de hitte. Is Sinterklaas dus van oorsprong een Arabier of een Moor? Welnee, het is immers een bekend verschijnsel, dat bij byzantijnse heiligenbeelden de vleestinten zeer donker zijn of door de tijd steeds donkerder zijn geworden. De alleroudste afbeelding van Sint Nicolaas laten hem zien, zoals we hem ons steeds voorgesteld hebben. Lang na de dood van Nicolaas van Myra, bij het tweede concilie van Nicea in 787, wordt door Theodoor, bisschop van Myra, iets belangwekkends meegedeeld. De beeltenis van zijn illustere heilige voorganger is waarschijnlijk tijdens diens leven gemaakt en bestaat (in 787 weliswaar) nog steeds. Op die beeltenis wordt hij voorgesteld ‘blozend in het gelaat en met haren wit wegens zijn ouderdom’, aldus de tekst van bisschop Theodoor (uit het Grieks vertaald).